Πριν από λίγο καιρό, έβαλα στο σχολείο σαν εργασία
στους μαθητές μου, να βρουν κάποιες πληροφορίες για το αγαπημένο τους είδος
μουσικής. Η παρακάτω παράγραφος προέρχεται από μια μαθήτριας της Γ’ τάξης
και αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο, ότι τα παιδιά σήμερα και σκέπτονται, και
αισθάνονται και έχουν άποψη. Σε προσωπικό επίπεδο, είναι μια από τις πολλές στιγμές,
που με κάνουν να αισθάνομαι υπερήφανος και τυχερός που μπορώ να βρίσκομαι
ανάμεσά τους.
Πολλοί ρωτάν «Ποιο είναι το αγαπημένο σου είδος
μουσικής» και περιμένουν να ακούσουν pop, rock κ.α.. Για μένα όμως
αγαπημένη μουσική είναι αυτή που με βοηθάει να βλέπω με κλειστά μάτια
όσα δεν μπορώ να δω με ανοιχτά, που με κάνει να ονειρεύομαι. Είναι αυτή που με
ταξιδεύει στο «δικό» μου κόσμο χωρίς να ζητά εισιτήριο ή διαβατήριο… Η δική μου αγαπημένη μουσική μου δίνει φτερά για να
ξεφύγω από τη φυλακή του
συνηθισμένου και του επιφανειακού και
δεν μπορεί να περιοριστεί σε ένα «είδος». Όσο για τους εκπροσώπους της, σήμερα
μάλλον είναι ξεχασμένοι, έχουν παρασυρθεί από
αυτό που λέμε καθημερινότητα, από έναν χείμαρρο υποχρεώσεων και συμβιβαστικών αποφάσεων. Για μένα όμως
είναι σημαντικοί, είναι τα όνειρα για το αύριο, τα συναισθήματά μας, είναι ο τρόπος που πάμε κόντρα στο ρεύμα, κόντρα
στο κατεστημένο που σιγά -σιγά μας απαλλάσσει από κάθε ανθρώπινη ιδιότητά μας. Μας χτυπά χωρίς έλεος,
μας καταδικάζει σε μια «άδεια» ζωή. Το αγαπημένο μου είδος μουσικής, λοιπόν, είναι
αυτό που με απελευθερώνει από όλα αυτά. Δεν κρύβεται πίσω από την jazz ή τη metal μουσική, αλλά πίσω από την ψυχή
μου. Για αυτό το λόγο πιστεύω πως «η
δική μου μουσική» δεν μπορεί να
αποτυπωθεί στο χαρτί παρά μόνο στην καρδιά μου. Πολλοί το παίρνουν αυτό ως σημάδι αδιαφορίας
απέναντι στη μουσική, για μένα όμως είναι ίσως η μοναδική απόδειξη ότι
ενδιαφέρομαι λίγο παραπάνω.
Η
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΜΑΣ
